“GÖZ”

İbret nazarıyla bak, şu simetrik yüzüme!

ÂLÎ adı yazılmış âlî olan özüme!

Yukarıda ismim HAK! Aşağıdaysa toprak!

EHLİBEYTE aşkımın nûru yansır gözüme!

Tam ortasında O göz bulunur iki kaşın!

Oraya omurilik kanalından ulaşın!

‘“O göz için ne sağa ne sola kaymaz”’ der HAK!

Açmak için ne sekse, ne de lükse bulaşın!

Silisyum var içinde! Boyutu susam kadar!

‘Açıl susam’ dedin mi! Olur ayna ve radar!

‘ÂLÎ Baba, olarak kırklar mağarasına’,

Girersin bu kapıdan! Görünür sana dîdâr!

Gördüğün yüz, ‘Rûhullah’ ‘“MESÎH”’ denen ÎSÂ’dır!

O vakit senin ismin Sîna’daki Mûsâ’dır!

Noel ağacındaki kozalak, ‘Kozalak bez!’

Noel ağacı ise, belkemiği ‘“AS”’dır!

Tutuşturan demektir ‘“Mesîh!”’ Bir yağ kandili!

Aydınlatıp uyarır seni! Vicdânın dili!

Doğru yolu gösterir! ‘“Şarka Garba”’ saptırmaz!

‘“Merkez zeytin ağacı”’ denen ALLAH’ın eli!

‘“Biri birine benzer Îsâ ve Âdem!”’ Niçin?

Rûh olarak, ölüyü dirilttikleri için!

Demek ‘“Esmâyı bilmek”’, bu rûhu bulmak imiş!

İsmi İblîs, babası Âdem olmayan piçin!

Îsâ veya Âdem’e deme HAKK’ın evlâdı!

Güneşle ışınının ayni olur mu adı?

Îsâ yâni Âdem’dir, bu Kâinatın rûhu!

Öz su yoksa, dal kurur! Ateştir istinadı!

Bu rûh için her zerre yalvarıp hamdediyor!

Bana doğrudan inip beni insân yap diyor!

Meleğin bu duâsı, RAHMÂN’ca kabûl olup,

Mâden, bitki, hayvândan, gelip gelip gidiyor!

İnsân doğmak bir fırsat! Yâni değil hediye!

Her şey biri birini doğada yiye yiye,

Yenemeyecek ölmez bir öz olmak istiyor!

Tâ ki tenden soyunup, Âdem kılığı giye!

‘“İblîs ALLAH’a değil, âsî oldu RAHMÂN’a!”’

ALLAH ZÂT ! RAHMÂN sıfat! Arş-ı, Âdem-i mânâ!

Bu Âdem’e ‘RAB’ dedin ezelde sen! Hatırla!

‘Ezel’ denir içinde bulunduğun şu ana!

Gözbebeği, Arapça, ‘Göz içindeki insân!’

Çünkü, yalnız oradan girer nûr denen ihsân!

‘“Sen beni göremezsin”’ der! ‘Görünmem’ demez HAK!

Görürsün RABB’i, ‘ona siyah nokta gözüyle’ baksan!

Güneş ışını, camı kırmadan geçip gider!

Işık hariç, ne geçse, gözümüzü kör eder!

Gözünü HAK nûrundan başka şeye çevirme!

Kör olursun Ahrette! Hayâtın olur heder!

Göz güneşe bakarken görünmez, gök Kuşağı!

‘Bir’i gören, ne yapsın yedi renkli uşağı!

Göz ve ‘köz’ ayni sözcük! Ocakta açma gözü!

Yoksa kalkarsın ağaç gibi sen baş aşağı!

Âdem’dir, Uluğ denen benim Zâtımın özü!

Âdem ‘ata’ demektir! Her sözüm ‘ata sözü!’

‘“O bir şâir değildir”’ diyor RESÛL için HAK!

Ben de şâir değilim! Gayem açmaktır gözü!

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

ANKARA – 07.12.1996