"İKİ BEN"

Dış ben, beyin merkezli kişisel bilincimiz!

İç ben, gönül merkezli! HAK denilen incimiz!

Dış ben can! O ölümlü! İç ben rûh! O ölümsüz!

‘“Âdem’e üflenen O!”’ Secde et! Ölme öksüz!

‘“Rûh !”’ İlk baba ve anan!‘“RAB”’ olmak O’nun ünü!

‘Can!’ Şimdiki baba ve ananın bir ürünü!

Toprak, su, hava, ateş: katı, sıvı, gaz, esîr!

Bu haça, çivili can! Dört cin elinde esir!

Kurtulur! Îsâ gibi, ‘“Ölmeden İlyas derse!”’

Vicdândan seslenen O ÂLÎ’ye! ‘“Evet!”’ Derse!

Her ‘“Evet!”’ Hak namazın bir rekâtına eşit!

‘Rûha andını’ sınar, şeytanı! Çeşit çeşit!

‘“Safları sıklaştırmak”’ şıkkını! Her kim seçer!

‘“Âdem”’olup rûhunun ışık safına geçer!

Vicdânına uymazsa yâni! Bozulur akit!

Tazeler aptesini! Namaz kılıp beş vakit!

Vicdânının sesine hiç uymamış can ise,

Zerre zerre dağılır Ay’da! Korkunç hâdise!

Can, rûhtan inip dondu! Bulmak için kendini!

Rûha saf ve bilinçli dönmek! ‘“Yaratım dini!”’

‘İç içe iki ben var!’ Diyen Yunus’u anın!

‘Hayât’ denen şu ölüm uykusundan uyanın!

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

ANKARA- 08.04.2001