"KOLTUK EFENDİSİ"

Kral dedi ‘Kâbe’yi açayım da bu gece,

İçini de görünüz kutsal evin, iyice!’

Heyet başkanım dedi: ‘Dışı da yeter bana!

Yeter ki! Gitmesin bu umre haccım yabana!’

Başkana dedim:‘Teklif idi en büyük ihsan!

Zîrâ ÂLÎ Kâbe’de doğan ilk ve son insân!’

O dedi: ‘Ben hiç sevmem ÂLÎ denen adamı!’

Başıma indi o an! Şu gök kubbenin damı!

O devam etti ‘Zîrâ yetersiz idi ÂLÎ!

Onun devrinde yaptı! Hep iç savaş ahâli!

Her üç halifeyi de kıskanıp tanıdı güç!

Onda vardı sadece! Kaba kuvvet denen güç!’

Kendimi güç zaptedip sordum şu son suâli:

‘Muâviye’ye karşı da haksız mıydı ÂLÎ?’

‘Evet dedi: sallardım ben ona kılıç bile!’

Emevi bak! Ne beyin yıkamış! Herkes bile!

Diyecektim ‘Şanslısın! Yok ondan sağ kalanı!

Bırakmadın oğluna ‘Kesik baş’ gibi anı!’

Sâdece sordum; ‘Varken sayısız ÂLÎ adı,

Niye yok Muâviye adlı bir tane Türk evlâdı?’

Cevap veremeyince! O güldü acı acı!

‘ÂLÎ’nin köpeği’ni kovmak idi amacı!

Hemen! Sanal bir övgü şiiri yazdım ona!

ÂLÎ’yle yüzleşmesi zâten kalmıştı sona!

Bilse ki! Yüzleşince! Ters yüz olup başlar göç!

ÂLÎ düşmanlarına özge! Var bambaşka öç!

O gece rüyâ gördüm! Mesaj açık idi pek!

Başkanlık koltuğunda! Vardı kuduz bir köpek!

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

ÇEŞME-İZMİR 24.08.2001