"İLK İNSÂN"

‘ÂDEM ilk insân’ deyip n’olur güldürme beni!

Bul! Âdem’i Dünyâya getiren ilk ebeni!

‘“Dünyâ geldi ÂDEM’e!”’ ÂDEM Dünyâya değil!

‘“Güneş, Ay, onbir burca emir: YUSUF’a eğil!”’

Her Güneş sisteminin yâni RABB’idir ÂDEM!

‘“RABB’in ilk ve son emri, ÂDEM’e tapın madem!”’

Hayât rüya! Ve onu bak! ‘“YUSUF tâbir eder!”’

Ölen’e, ‘bilincine uygun vücûd bekle’ der!

Maymun, halâ Dünyada insân olmadı! Niçin?

Özbilinçsize, insan giremediği için!

İnsan olma kapısı, bilinçsize kapandı:

Özbilinçli değildi ilk üç ırk! Yoktu andı!

Yedinci ırkta, maymun, Arzda olacak insân!

‘“Bilmeyen”’e değil de, ‘“Bilen”’e inanırsan!

‘“Hayvanlar”’ burç adları, Tevrat’da ilk sûrede!

Özbilinç verenine, ÂDEM veya RAHMÂN de!

‘“İkinci sûrede bak! Yaratıldı hayvanlar!”’

Maymun yâni insândan geldi! Anlayan anlar!

‘“Cennete girip düşen, toprak ÂDEM!”’ Değil RABB!

Maden! Bitki! Hayvan! Ve insân! ‘CAN’lı ıztırab!

Melekleri kurtardı! Şeytan İmam’dan ADEM:

İlk insân türü oldu melekler, Arz’da o dem!

Bebeğin emdiği süt, kâlbe yakın memede!

Cinsel organa yakın hayvan rızkı! Fark ede!

Her doğanın rızkını, hakkıyla vermekte HAKK:

‘“Beşikteyken hak söze, İSA oldu müstehak!”’

Güneş olmakta ara! Sen kulluk onurunu:

‘“Güneş nereye dönse, görür kendi nûrunu!”’

Nûr üretti toprakken! O yakıp hidrojeni!

‘“Torak Âdem”den kurtul! ‘“RÛH”’un yok boyu, eni!

Artık nereye dönsen, görürsün hep kendini!

Kıble de! KÂBE de! Sen! İşte bu “HANÎF DİN”’i!

Sözde beden hapsinde ‘“YUSUF!”’ Özü her yerde!

Beş duyu büyüsünden uyan! ‘“RÛH”’una er de!

‘“İlk sûredeki ÂDEM”’ RABB! Çift cinsli! Kozmik güç:

Çıkarır yedi sınıf yaratıcı! Kendi üç:

HAKK! MUHAMMED! ÂLÎ’dir ‘“ÂDEM!”’ ALLAH’a perde!

Âdemoğlu ol! Sende her perde ! Açıp er de!

‘“Kıyâmet’e gün der HAKK!”’ ‘“KADİR’e ise gece!”’

Bunları değerlendir! Âdemce ve bilgece!

Korkma cezlandırmaz RAHMÂN! Abuk sabuğu:

Yâni ‘çekirdek’ değil! Yanar ‘çetin kabuğu!

Uluğ KIZILKEÇİLİ

ANKARA, 10.07.2005