"CENNET PERDESİ"

Sanma cennet güzelle dolu bir yatakhane!

ALLAH sevip sevilmek ister! Cennet bahane!

Başka güzel yok ki o sevip sevilebilsin!

ALLAH’ın ismi ışık! Gölge haddini bilsin!

Aslını yansıtmaya! Cenneti etmiş perde!

Kopya olmaktan kurtul! Perde sırrına er de!

‘“ALLAH perde ardından konuşur”’ diyor âyet!

“Görmem artmaz!” Der ÂLÎ! “Perde de kalksa şayet!”

Cebrâil’in sınırı! Ancak perdenin önü!

Yaya kaldı! RESÛL’ün miraç olunca yönü!

Yoluna devam edip RESÛL cennete vardı!

‘“Son sınır”’ idi yine! O cennetin de ardı!

MUHAMMED o sınırda! Tanıştı ‘“MAHMÛD”’ ile!

İki isim de ayni kökten! Dikkat edile!

‘Ben’ merkezli baktıkça! Hep ufuk sınırı var!

‘O’ merkezli bakınca! Ne sen varsın! Ne duvar!

Demek ki esâs perde! Saklıdır ilk merkezde!

O ilk merkeze, ister, nokta! İster, ÂLİ de!

O merkezdendir çivit! Sarı, mavi üç ışın!

Bu ‘üçüz boya’ ile! Olur HAKK’a varışın!

Yâni ‘uyku!’ ‘Erme!’ Ve ‘ölüm!’ Denen üç hâlde!

Sâf canla çıkan öze! ‘RAHMÂN!’ ‘RAHÎM!’ Ve ‘RÛH !’ De!

Mâden, bitki, hayvân ve rûhun akıl bilinci:!

Diğer dört renge âit! Aymaz insân sevinci!

Rûhsuz akıl! Ölümde akkor ateşte erir!

Doğadan aldığını! Zerre zerre o verir!

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

ANKARA – 03 Haziran 2001