"İBLİS'İN ÖZGEÇMİŞİ"

Güneşi terk edince içindeki Ay’la Arz,

Çift cinsli insân için ‘ben bilinci’ oldu farz!

Kaplıydı kızıl, kızgın, lâvla şeffaf bedeni!

Rüyâ gibi içinde görürdü halkedeni!

Seks olmadığı için bir dev gibiydi cismi!

Ne beyin! Ne lisan var! ‘“Anmaya değmez ismi!”’

Kendini kopyalardı, fışkırtıp şeffaf beden!

Ay atıldı! İki cins amacı buna neden!

Ayrılan Ay vücuda iskelet etti ihsân!

Şeffaf bir kopya artık fışkırtamadı insân!

Herkeste cinsel gücün kaldırıldı bir yanı!

Kemikten çıkmış Havvâ! Şok etti her duyanı!

‘Yan’, ‘Kaburga kemiği’ diye yanlış okundu!

Bu elbet kadınların şerefine dokundu!

Bütün din adamları hor gördüler kadını!

‘Eksik eteğe’ kadar çıkardılar adını!

Hâlbuki ikisi de bir bütünün yarısı!

Hiç eksik yok! Kocayı tamamlıyor karısı!

Dikey bir gırtlak ile sıcak kan! Bir de beyin!

Tam bir insân olmanın üç şartıdır! Belleyin!

Bir beyin yapacaktı kazanılan cinsel güç!

İblis de demir verdi! Bunu çözmek değil güç:

Ruh, ısı yoksa kanda, yönetemez bedeni!

Demir, kanda yanmadan ısı yok! Bu nedeni!

Ay devrinde melekken İblis, sınıfta kaldı!

Yehova Mars’a sürüp melekliğini aldı!

Oldu, melek ve insân arası bir yaratık!

‘“RABB’ine ve insana düşmandı İblis artık!”’

Melek bilge! Beyine yok onun ihtiyacı!

İblis beyine muhtaç! Arz’da doğamaz! Acı!

Melek çift cinsli! Şeffaf! Renkle konuşabilir!

‘“İblis ise fısıldar!”’ Az şeffaf! Seksi bilir!

Omurilikten beyne çıkıp kanda demirle,

Yönetir seni! Senden gelmiş gibi emirle!

Seni, hep sekse itip zevkini ortak yaşar!

Bu ikinci eşini, tek dostun vicdân boşar!

Son tuzağı, sana hep namûsu telkin eder!

‘Helâlının dışında uçkurunu çözme’ der!

M.H. ULUĞ KIZILKEÇİLİ

ANKARA – 29.04.2002