“MEHMET ÂKİF’E”

‘Rûhumun vahyini duysam’ dediğin lâhzada sen,

Onu duydun! Ve şehit rûha duyurdun! Bilsen!

Titretir rûhları bak! Makbere âit bölümü!

Özletir mü’mine! Mehmetçiğe âit ölümü!

Şehidin rûhunu, sen teslim edip ‘İzzetine!’

Nokta koydun! Ne yazık âh! Muazzam metine!

Yazmadın! Mehmedimin seyrini tâ ARŞ’a kadar!

O seyirdir ki temâşâ edilir ‘Beş dîdâr!’

Görerek boşluğu mânâdaki, doldurdu fakir! (x)

Ne yazık! Yazdığı, rûhsuzca görülmekte hakîr!

O vakit var idi arkanda senin bir ATATÜRK

‘“Rûhunun vahyini”’ duymuş idi her gazî TÜRK!

Şimdi Hüznî yapayalnız! Kırılan şevki ile!

‘ATATÜRK’ şâheserim çıkmadı bir kerre bile! (xx)

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

ANKARA– 1996