"ÖZDEYİŞ ve KAN"

‘Hep özdeyişler!’ Ve de ‘kan’la! Yazana eğil!’

‘Ezberlenmelidir o! Sırf okunmalı değil!’

İşte böyle buyurdu! Bu özdeyişle Niçe!

Özdeyiş! Özün sesi! Yedi nota iç içe!

Ben hep yazdığım hâlde! Kan ve özdeyiş ile,

Ezberlenmek bir yana! Hiç okunmadım bile!

Özdeyişin öteki adı bak! ATA sözü!

İlk ATAN ÂDEM! Yâni aç! Kalbindeki gözü!

‘“Boş lâf etmez!”’ Ya ‘“Ol!”’ Der! Ya da ‘“Selâm!”’ O Âdem!

‘“ALLAH’ın adlarının toplamıdır o mâdem!”’

‘“Davud’un nârasına secdede!”’ ‘“Dağlar bile!”’

HAK’la konuşulamaz! Ondan başka ses ile!

‘“Zekeriya ‘gizlice’ seslenince özüne!”’

Yahya doğdu! Hak sözle! HAKK’ın girdi gözüne!

‘“Cennette hiç boş lâf yok!”’ ‘“Sâde bir söz var: selâm!”’

‘“Selâm!”’ ‘“Ol”’ emri gibi! Olmalı kutsal kelâm!

‘“Selâm”’ ile cennette! Yâni şeffaf âlemde!

Yaratılır her bir şey! Yaratana, Âdem de!

Şâir İbn-i Sabit’i beğenip dedi AHMET:

“İnşâallah Cebrail güçlendirir! Devam et!”

‘“Kutsal rûh”’un kimliği! Böyle meydana çıktı!

İnsânın kendi rûhu olduğu! Pek açıktı!

Özün sesidir vahiy! ‘“MUHAMMED değil ozan!”’

Ney’in sesiyle! Ayni olur mu hiç borazan!

Îsâ’ya, ‘“Mesîh”’ dendi! Kendi rûhu inince!

Aklın üstüne çıkıp! Kavuştu hak bilince!

Bu işleme hiç kimse! Pek kolay dayanamaz!

‘“Mûsâ dağda bayıldı!”’ Kılınca gerçek namaz!

Önce Cebrail! En son tanışılır RAHMÂN’la!

‘“Vahiy!”’ ‘“İlk boru sesi!”’ Mîrâç, ‘“Kıyâmet!”’ Anla!

En büyük özdeyişi! HÜSEYİN yazdı! Kanla!

Kâbe karalar giydi! HAK hep matemde! Anla!

Gözümden kanlı yaşlar! Bak boşanıyor yine!

Benim her özdeyişim! Özleyiş HÜSEYİN’e!

Bilin! Ben ‘HÜSEYNÎ!’ Den başka bir şey değilim!

Sırf O’nun ‘Himmetidir!’ Varsa bende ‘Öz ilim!’

O’na eren! ALLAH’a! ALLAH’tan! ZÂT’a varır!

‘Beni, HÜSEYİN’e kul yapın!’ Diye yalvarır!

Niçe’nin bilmediği! Kanlı özdeyiştir bu!

Sırrına erer ancak! Kerbelânın mensubu!

Özdeyişin anlamı! ‘Ata sözü’dür!’ Mâdem!

‘Ata sözü!’ Olmalı HAKK’ın ilk adı Âdem!

‘“Oku!”’ Emri RESÛL’e! ‘Ezberle!’ Emri, sana!

Özü olarak girdi! Zîrâ RESÛL insâna!

Bu yüzden ‘“Herbir adı!”’ ‘Özdeyiştir!’ ALLAH’ın!

Hepsini çözdüğünde! “Nokta” çıkar ilâhın!

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

ANKARA – 30.04.2001