“ŞOK”

Kâlbi şoklamaya ilk, eren olur aracı!

İlk defa onsuz çıkma! Cin yutar! Sonun acı!

Kendi vücûdu idi Âdem’in ilk cenneti!

Omuriliği ise ‘“Yasak cennet ağacı!”’

Yedi boğumlu yılan, belkemiğinde yatar!

Dışarıya çıkınca her canavarı yutar!

Altmış altı lâzer tel bağlıdır bu direğe!

Bir kuru kafa resmi var! Bu, ölüme ihtâr!

Bu ölüm iki çeşit: Biri, kalbe şok ile,

Çıkarsın bedeninden! Fark etmez eşin bile!

Uyuyor sanır seni! İkincisinde ise,

Şok, kalbini durdurur! Ağlar bütün âile!

Bu ağaç için Tevrât: hem ‘“İyi”’, hem de ‘“Kötü”’ der!

Yaklaşan ya Uzaya, ya da mezara gider!

Hırsı yıka! Beş vakit esnet belkemiğini!

Sonra ‘“Ayağa kalk!”’ Çık! Olmasın ömrün heder!

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

İZMİR – 12.02.1997