“YÜCE DÎVÂN”

Gençlikten arda kalan bir tortudur yaşlılık!

Başka bir kıyâfete hazırlanmıştır kılık!

Canı Azrâil alır! Rûhu ise Cebrâil!

Biri haşince çeker! Öteki ılık ılık!

İkisiyle çıkılır, üçüncü gün, RAHMÂN’a!

AHMED şefâat diler ! Çünkü RAHÎM’dir ana!

HAKERENLER mertebe mertebe ‘“Durur saf saf!”’

Ayrılır ‘torak âdem’ ile ‘“Âdem-i mânâ!”

‘Toprak âdem’,“TOPRAĞIN BABASINI”nı görüp der:

‘“Keşke toprak olaydım”’ secde edip ey Peder!

Nebîye ‘“Âsî”’ ‘“Kâfir”’, Velîye âsî ‘“Anud!”’

MUHAMMED ve ÂLÎ’nin hışmıyla ‘“Nâr”’a gider!

‘“Âdem-i mânâ”’ olan, yani kalbin gözünü

Açıp da, sağken bulan RAHMÂN RAHÎM özünü,

Sıradan sâf insânlar gibi cennette kalmaz!

‘“Arz’a mirasçı”’ olur! HIZIR’dır onun ünü!

HAKK’ın kararı haktır! O temyiz edilemez!

HAK’tan izinsiz AHMED bil, şefâat dilemez!

‘Medet ya RESÛLULLAH’ deyip yalvarmaktansa,

Ölmeden önce ölüp bencillik başını ez!

Çünkü sen uyuyunca, binip Rûhun atına,

‘“Her gece çıkarsın bil, O RAHMÂN’ın katına!”’

O gün yaptığın her şey diri karşılar seni!

‘“Sabâh dönersin tekrâr!”’ O aymaz hilkatına!

Çıkmadan huzuruna en son, yüce HÂKİMİN ,

Sorgula hep kendini! ‘Vicdân’ denen ses kimin?

Af dile O Hazretten! Onun ile bütünleş!

‘Kur’an reçetesi’ bu, ‘ALLAH’ denen hekimin!

‘“Kâfir değilsen! Sakın kesme umut rahmetten!”’

Görmeye çalış HAKK’ı! Çıkmadan önce etten!

Ne şana! Ne şöhrete! Ne servet! Ne şehvete!

Kaymasın göz! Tut onu göz hapsinde, ‘“Hikmet”’ten!

Ey Uluğ! Senin için Dünyâ en yüce Dîvân!

RAHMÂN huzurundasın! Özünü her nefes an!

Rûhun Fuad’dan çıkıp şemste kara delikten,

Aksın da ışın ışın, HAK desin ‘“Rûhu revân!”’

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

ANKARA - 27.08. 1996