"SON UYARI"

Her aynada ilk mumun görünmekte bir eşi!

Ay ne kadar parlasa, inkâr etmez güneşi!

Başın secdede! Arş’ta ayakta olsun özün!

Nefes diri! Ağzından dikkatli çıksın sözün!

Deme hiçkimseye RAB ! ALLAH! Veya evlâdı!

Kendi özünden başka bil ki yok HAKK’ın adı!

‘“ALLAH’ın her ismiyle”’ çizildin! Ah bir bilsen!

Kendindekine ulaş! Kendinden geçerek sen!

Uyma vücûdundaki alçak yerçekimine!

Yoksa! Canın hapsolur! Zından gibi bir ine!

Orda her günâh, olup alevden bir örümcek!

Canının etrafında korkunç bir ağ örecek!

Fakat toprak olmadan! Öper isen toprağı!

RAHMÂN’ın rahmetiyle! Yırtarsın korkunç ağı!

‘Kulumsun’ diyen sana! Bugün şu ödünç ette,

Yarın! Senden ‘yüzünü’ esirgemez elbette!

Yeter ki! Sen herşeyi gör ALLAH’a bir ‘“Perde!”’

‘“Perde”’ de O! Hele sen ‘“Perde”’ ye bir kez er de!

‘“Bilen”’den ‘“Bilmeyen”’e budur en son uyarı!

Olma! Vicdanınkinden başka ‘“Ses”’in duyarı!

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

ANKARA – 02.02.2002