"SON ÇAĞRI"

‘“Kulağı sağır eden sessiz bir sesle, birden

Çağırılınca insân!”’ ‘“Hemen kalkar kabirden!”’

Yâni vefat ederek! Can bedeni terk eder!

‘“Karşısında dinelen zâta buyurunuz!”’ Der!

Zât der ‘Senden çıkarken, bendim seni çağıran!’

‘Sende iken de bendim sana sessiz bağıran!’

‘“Şimdi bana secde et! Götüreyim RAHMÂN’a!”’

‘Benim adım Âdem’dir! İlk ve son baba, ana!’

‘“Andı tutmuş”’ can! Hemen o zâta secde eder!

‘Yüzünü anımsadım!’ ‘Sen benim RABB’imsin!’ Der!

Secde eder etmez o! Olur ALLAH’a yakın!

‘“ALLAH’ın yakınına!”’ Yargılanma yok bakın!

Dindar der ‘Camideki gibi taparım sana!’

‘Zirâ, camide mihrab da benzerdi insâna!’

RAB, ‘İsâ’ya tapanlar gibi hâlin biraz!’ Der!

Ve önce arınmaya! Sonra cennete gider!

Çok sevmişti ALLAH’ı, zirâ her ikisi de!

‘“Oğul”’ deyip de! ‘“Âdem”’ demeyeni af ede!

Ateiste! İnancı gibi borcu ödenir:

‘Sen yok’a inanmıştın!’ ‘Öyleyse yok ol!’ Denir!

Yâni alınır ondan! İnsâna özge bilinç!

‘“Dumansız bir ateşte!”’ Hayvân can, edilir linç!

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

ANKARA – 15.08.2001